Suriname vanuit de lucht

Na 2 tripjes tussen het werken door, wordt het tijd om weer even een update te sturen. De tijd vliegt, mij veels te snel, om dit geweldige land en de lieve mensen die daar wonen gedag te zeggen. Maarrr het goede nieuws is, dat het nog niet helemaal zover is. Twee weken geleden ben ik met Margret en Melanie naar Berg en Dal geweest, een resort vanuit waar je excursies kan doen of lekker luieren aan het zwembad. In tegenstelling tot onze vorige jungletrip, was dit resort lekker luxe. Comfortabele lodges in een hele mooie omgeving. Na een busritje van 2 uur waren we hard toe aan een hot stone massage, om daarna bij te komen aan het zwembad. Want het leven is zwaar hier in Paramaribo …...na het eerste dagje vond ik het wel tijd worden om iets actiefs te doen, alleen was ik de enige van ons drieën die daar zo over dacht, dus heb ik me in een tuigje gehesen om al bungelend aan een kabelbaan de jungle te verkennen. Voor diegene voor wie het nog niet helemaal duidelijk is wat ik bedoel, ik heb me opgegeven voor een canopytocht, dat betekend dat je aan een kabelbaan hangt op zo'n 40 meter hoogte en al slingerend door de jungle zwiert. Betekend ook dat ik behoorlijk uit m'n comfortzone ben gestapt, omdat ik nogal last van hoogtevrees heb. Maar WAUWWW, wat was dat gaaf. Het een na laatste platform was over de Suriname rivier, zo'n 230 meter! In een woord fantastisch!! Na zo'n relaxed weekendje moest er natuurlijk weer gewerkt worden dus op maandag weer richting de Rainbow School. Heerlijk dat alle kinderen die in hun broek gepoept hebben, automatisch naar mij doorgestuurd worden, tot grote lol van Donna haha. Het is wel duidelijk wat een van mijn top werkzaamheden is, peuters verschonen. De andere middagen zijn we weer naar tehuis Samuel geweest en merk dat ik steeds meer band met deze kinderen krijg. Afgelopen donderdag was de laatste dag dat Donna en ik samen naar Samuel gingen. In eerste instantie zou ik daarna ook niet meer gaan, omdat het alleen toch wel wat te pittig is. Donderdag was een lastig dagje emotioneel gezien, we hadden voor ieder kind een kaartje gemaakt (dankzij creabea Donna) met een persoonlijke tekst erop. Omdat Donna sowieso voor het laatst was hebben we dit als afscheidskadootje gegeven. En wat is het moeilijk om deze kinderen gedag te zeggen, want wat zijn zij, maar ook wij, gehecht geraakt aan hen in zo'n korte tijd. Maar ik heb nu contact met iemand die daar vast werkt en op die dagen ga ik dan toch nog heen, want heb er erg veel moeite mee om deze kinderen los te laten. Ik weet dat het uiteindelijk toch moet, maar dat zien we dan wel weer, komt dan vast ook wel weer goed. Met Pasen ga ik er een paasbrood brengen en Donna gaat een filmpje van haarzelf opnemen als ze in Nederland is, zodat ik hen dat kan laten zien. Diezelfde week hebben we afscheid genomen van Margret en Melanie, zij zijn weer naar Nederland vertrokken. Maar gelukkig hebben we daar 3 gezellige meiden voor terug gekregen die stage gaan lopen in Paramaribo, ik heb m'n matties alweer gevonden . Afgelopen weekend ben ik op een trip geweest naar Anaula. Aangezien niemand mee ging van "mijn" clubje, heb ik me alleen opgegeven. Ik ging met nog 12 andere mensen een weekendje weg de rimboe in. Met 60+ ers , dacht ik wel ff "ajjj als dit maar leuk gaat worden". Maar het was een super leuke trip en de mensen waren ook erg aardig en vonden het net als ik, gezellig om een biertje of wijntje te drinken. Toch wel een belangrijke graadmeter voor gegarandeerd gezelligheid . Na 3 uur in de bus kwamen we aan bij het havendorpje Atjoni. Dit is de laatste stop aan de wal en vanaf hier gaat alles en iedereen per boot verder naar de dorpjes. Atjoni is al een belevenis op zich, wat een super om te zien hoe alles op een korjaal (boot) gestouwd wordt en de rivier opgaat. Na 1 uur varen kwamen we aan op het idyllische eilandje Anaula. Ieder had z'n eigen lodge met veranda en zoals het een goed resort betaamt, ontbrak het zwembad en een goede kok niet! We zijn op zaterdag naar het dorp geweest waar onze gids vandaan komt. Een heel traditioneel Marron dorp, mensen leven daar nog zo eenvoudig en authentiek. Zij zijn het volk die tijdens de slavernij gevlucht zijn de bossen/binnenlanden in, op die manier zijn er hele dorpen ontstaan. Vandaag de dag leven zij nog erg primitief en zijn zij voor een heel groot deel zelfvoorzienend. De vrouwen lopen in gekleurde kleding met soms ontbloot bovenlijf. Het was net of ik in een reportage van National Geographic rondliep. We zijn ook nog bij de kapitein van het eiland op bezoek geweest, kort gezegd bepaald deze man uiteindelijk wat er gebeurt en men heeft veel ontzag voor hem op het eiland. Na deze excursie kon een huwelijksaanzoek natuurlijk niet uitblijven en ik was de uitverkorene voor de gids.....ohhh lucky me . Hij zag het wel zitten dat ik met hem ging trouwen en met hem op het eiland kwam wonen. Uiteraard na heel lang wikken en wegen heb ik dit aanbod toch maar afgeslagen haha en ben zondag weer lekker in het bootje terug gegaan naar het heerlijk cairibische Paramaribo. Aankomend weekend is het Pasen en schijnt het overal belachelijk druk te zijn, we zullen het zien. Wij gaan met z'n 5-en naar Frederiksdorp, een plantage aan de zuidkant van Paramaribo, waar je ook heerlijk kunt eten. Zitten heel veel Warungs, dat zijn Javaanse eettentjes...dus ik denk dat ik de paasdagen wel goed door ga komen. Hoop dat bij jullie ook alles goed gaat en alvast hele fijne paasdagen!

Brasa,
Angela